Ik ben verdeeld in twee stukken,

het zijn allebei maskers.

De één is blij en kan alleen maar lachen,

huilen kent dat masker niet.

De ander is droevig,alleen maar droevig.

Hij kan niet vrolijk zijn

en heeft heel veel pijn.

Lachen kent dat masker niet.

En daarachter zit ik zelf,

soms kan ik alleen maar huilen,

maar dan lach ik.

Soms wil ik huilen, maar kan ik niet meer.

Soms ben ik moe,van alles om me heen.

Soms... weet ik het gewoon niet meer.

-Isabelle Weernink-